De enig ware eredienst

Beste vrienden,

 

Waaraan kan je een pratikerende Christenmens herkennen?

Wanneer ik de meeste geschriften en de commentaren in de media mag geloven, dan is die vraag heel eenvoudig te beantwoorden. In het algemeen beschouwt men die Christenen als pratikerend die op zondag de kerkdienst bijwonen.

En wij Katholieken vinden dat ook vanzelfsprekend, want wie op zondag naar de kerk gaat, die voldoet tenslotte aan zijn zondagsplicht. Want niet voor niets spreken wij van een zondagsplicht – het bijwonen van de zondagsmis als vervulling van onze religieuze plicht tegenover God.

Alleen, wanneer dat zo is, wanneer dat werkelijk onze plicht is, dan vraag ik mij af waarom juist dit punt in het evangelie van vandaag helemaal niet aan bod komt!

Alles wordt ons mensen in dit rechtsoordeel voorgehouden: de zieken, de ouden van dagen, de daklozen ... enz., maar staat er ergens: ik heb jullie naar de kerk geroepen en jullie zijn niet gekomen? Het bijwonen van de eredienst wordt met geen enkel woord vernoemd.

Wat voor ons in het middelpunt staat wanneer we aan religie en kerk denken – in de parabel van Jezus wordt het niet vernoemd. Datgene wat voor velen onder ons het belangrijkste lijkt, dat lijkt voor hem zelfs geen ondergeschikte rol te spelen. Zouden we ons dan zo erg vergist hebben? 

Ja, ik denk dat we ons inderdaad vergist hebben! In één punt hebben we ons zelfs zeer erg vergist. Toen we begonnen zijn om van het bijwonen van de eredienst een plicht te maken, toen hebben we ons geweldig vergist. Eredienst is tenslotte niet in de allereerste plaats onze dienst aan God. Zeker, God brengt ons samen in het vieren van de Eucharistie, maar toch niet opdat we Hem daar zouden dienen. Alsof God die eredienst nodig zou hebben of alsof Hij iets van ons nodig zou hebben.

Beelden wij ons dan echt in dat wij aan God iets zouden kunnen geven dat Hij niet reeds lang bezit?  

Wat wij in een zondagsviering kunnen doen, is ten hoogste God danken. Het dienen, dat gebeurt daar door God zelf! Eredienst, dat is eerst en vooral Gods dienst aan ons!

Het is tenslotte God, die ons de sacramenten schenkt, Hij laat ons het leven vieren zodat wij gemakkelijker kunnen leven, zodat wij Hem naderbij kunnen komen, zodat wij plaatsen zouden hebben waar wij zijn aanwezigheid kunnen beleven, aanvoelen en zinvol beleven. Vieringen die ons goed moeten doen! En wij, wij hebben die vieringen verplichtend gemaakt! Zoudt ge God nog erger kunnen mis begrijpen?

Die vieringen die wij doorgaans als dienst aan God verstaan en waarmee wij God denken te dienen, die vieringen zijn er in werkelijkheid toch in de eerste plaats voor onszelf! Het is een plaats waar we elkaar kunnen ontmoeten, waar wij onze geest tot rust kunnen laten komen, waar we ons opnieuw  kunnen oriënteren en nieuwe energie opdoen voor het leven van elke dag. Die vieringen zijn er vooral voor onszelf.

De dienst aan God, onze dienst tegenover God, die moet helemaal anders zijn. En hoe die er moet uitzien vertelt het evangelie ons vandaag. Jezus maakt het ons zeer duidelijk. Echte eredienst, echte dienst aan God, dat is dienst aan de mensen!

De dienst aan zieken en ouden van dagen, aan eenzamen en mensen die honger lijden, aan mensen die lichamelijk of geestelijk lijden. De dienst aan de mensen, dat is echte eredienst, dat is de echte dienst aan God. Want datgene wat wij voor de geringsten onder onze broers en zussen hebben gedaan, dat hebben we voor God gedaan; daaraan zullen we worden gemeten.

Wie zijn naaste uit het oog verliest, die kan nog zo veel naar de kerk gaan, in Gods ogen heeft hij dan alleen iets voor zichzelf gedaan. Wie dat niet wil, voor wie God belangrijk is, en wie God echt wil dienen, die moet Jezus’ woord consequent volgen. Want Jezus maakt ons duidelijk wat we moeten doen wanneer we God werkelijk willen dienen. Wie Jezus ernstig neemt beseft dat eredienst vooral ook buiten het kerkgebouw moet plaatshebben. Want anderen dienen, hun nood lenigen, dat is voor Jezus de enige ware eredienst. Amen