Evangelieprikje 2016

Onze wereld is steeds in evolutie ... En toch kan ook vandaag, in deze multi-mediale wereld, een goed verteller mensen boeien. Dat Jezus die gave bezat, blijkt duidelijk uit de evangelies. Ook vandaag weer als Hij aan het meer zit. Een meer heeft geen stromend water, het waren de mensen die toe”stroomden” om naar Jezus te luisteren. Ook al waren ze met velen, Jezus was blijkbaar nuchter genoeg om te beseffen dat dit nog geen garantie op succes was voor Zijn Blijde Boodschap. Was het puur mensenkennis of had Hij uit ervaring geleerd dat er luisteren en luisteren is? Waarschijnlijk een mix van de twee. Hoedanook, hetgeen Jezus vandaag vertelt gaat over Hemzelf als de zaaier die zaait maar evenzeer over ons als we proberen – met vallen en opstaan – het evangelie te verkondigen aan mensen van vandaag.

Ik wil eerst even stilstaan bij de figuur van de zaaier uit het verhaal. Een zaaier gaat uit om te zaaien ... Logisch toch? Inderdaad, zeer logisch, als een zaaier niet meer zaait, wie dan wel nog? En toch is wat kort door de bocht, want als de zaaier uitgaat om te zaaien dan is dat omdat hij dat zelf beslist heeft, om God weet welke reden. Zo heeft Jezus op een bepaald moment in Zijn leven beslist de Blijde Boodschap te verkondigen, voor te leven, te worden. We kunnen daar alleen maar dankbaar om zijn. Met die dankbaarheid in gedachten kunnen we misschien eens nagaan op welk soort grond we het meest gelijken. Als christen zou ik durven hopen dat we de goede grond willen zijn waar de Blijde Boodschap vrucht kan in dragen, maar misschien zijn we ook wel eens als het pad of rots-grond of misschien wordt ons leven ook wel overwoekerd door distels die ons verstikken. Merk op dat Jezus in zijn verhaal gewoon vaststelt maar geen oordeel uitspreekt. We moeten dus nooit denken dat alles verloren is, God geeft ons altijd nieuwe kansen om vruchtbare grond te worden voor zijn Blijde Boodschap. Een zaaier gaat uit om te zaaien ... Een christen gaat uit om te verkondigen? Het zou even logisch moeten zijn.

Een boer die naar deze parabel luistert zal waarschijnlijk wel het hoofd schudden. Welke boer zaait nu op paden, op rotsgrond of tussen de distels? Logisch en economisch gezien is dat inderdaad geen goede keuze, maar God werkt niet met logica en econonomische wetten. Misschien wil Jezus met deze parabel gewoon zeggen dat God zaait met gulle hand. De zaaier die zaait in het evangelie lijkt geen professionele zaaier en daarom doet hij soms –op het eerste zicht – verloren moeite, investeert hij in mensen die anderen al lang hebben laten vallen. Ik denk dat dit een belangrijk inzicht is voor ons als christen. We moeten niet eerst de grond analyseren om te kijken of het wel de moeite waard is dat we daar de Blijde Boodschap verkondigen, neen, we moeten gewoon zaaien. Wij hebben met andere woorden niet het recht iemand de Blijde Boodschap te ontzeggen.

Nu, als het zaad dan toch in goede grond valt en vrucht draagt, dan gebeurt er iets wonderlijks. Dat kleine zaadje wordt een vrucht. Een zaadje, verborgen in de moederschoot van de aarde, schiet op en wordt een vrucht of plant. Is die metamorfose bij ons al bezig? Ons geloof uit zich in een persoonlijke relatie tussen God en mens, dat zou bijna in het verborgene kunnen zoals sommige politieke families het graag zouden hebben. Maar als de Blijde Boodschap echt vrucht draagt in je leven, dan wordt dat zichtbaar, het kan niet anders. Ons leven wordt dan die prachtige vrucht of die mooie plant die Jezus in ons hart gezaaid heeft. Dat is niet alleen goed nieuws voor ons, neen, het is goed nieuws voor alle mensen met wie we deze Blijde Boodschap willen delen en die er voor openstaan. Geloof draagt vruchten voort, dat vertellen duizenden heiligen ons, dat zien we elke dag aan mensen die proberen christelijk te leven. Laten we ons dus blijven inzetten om goede grond te worden waarin Gods Woord vrucht kan dragen ... Het is niet voor ons, het is voor al onze medemensen, is het niet, man uit Melle?